Ο Χρυσός Σκαραβαίος PDF

Edgar Allan Poe ist ein berühmter amerikanischer Dichter und Schriftsteller. Er besaß ein außerordentliches poetisches und literarisches Talent; Er begann mit fünf Jahren zu lesen und Gedichte zu schreiben, was seine Lehrer überraschte, und sein ganzes Leben lang war das Schreiben sein Zufluchtsort und Zufluchtsort. Er begann, seine Gedichte zu veröffentlichen, seit er ein Wehrpflichtiger war, unter dem Pseudonym "Alan Berry", und setzte dann seine literarische Produktion fort. Zusätzlich zu seiner Poesie hatte er eine unverwechselbare Geschichtenproduktion, die ihn zum Gründungsvater der sogenannten „Gothic-Horror-Literatur“ machte, die voller Geschichten und Geschichten war. „Po“ starb als armer Schuldner im Alter von vierzig Jahren im Jahr 1849 n. Chr., zwei Jahre nach dem Tod seiner jungen Frau, die er so sehr liebte, wegen seiner Grausamkeit und seines Schmerzes.

Ο Χρυσός Σκαραβαίος pdf von Edgar Allan Poe

«Για να πω τη αλήθεια, δεν είχα καμία ιδιαίτερη κλίση σ' αυτή τη διασκέδαση και με μεγάλη ευχαρίστηση θ' αρνιόμουν, γιατί αισθανόμουν πολύ κουρασμένος από την ταλαιπωρία της ημέρας. Δεν βρήκα όμως τρόπο να ξεφύγω. Εξάλλου φοβόμουν να ταράξω την ψυχική γαλήνη του φίλου μου με μια άρνηση. Αν μπορούσα να στηρίζομαι στη βοήθεια του Δία, δεν θα δίσταζα να τον τραβήξω στο σπίτι με το ζόρι. Γιατί ήμουν βέβαιος πως ο νέγρος είχε κι αυτός επηρεαστεί από κάποια από τις αναρίθμητες προλήψεις του Νότου για θαμμένους θησαυρούς και η φαντασία του είχε κάνει φτερά με την ανεύρεση του σκαραβαίου, που τον θεωρούσε για αληθινό χρυσάφι. Ένα μυαλό με κλίση προς την παραφροσύνη πολύ εύκολα θα παρασυρόταν από τέτοιες φαντασιοπληξίες. Ήμουν στ' αλήθεια κατασκασμένος για όλη αυτή την υπόθεση, αλλά αναγκάστηκα να σκάβω κι εγώ, πιστεύοντας ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα έπειθα γρηγορότερα τον φαντασιοκόπο φίλο μου με μια χειροπιαστή απόδειξη για τη σφαλερή του γνώμη. Είχαμε ανάψει όλα τα φανάρια και σκάβαμε με πείσμα που, μα την αλήθεια, θ' άξιζε για καμιά λογικότερη υπόθεση. Κι όπως η λάμψη των φαναριών έπαιζε πάνω στο ατσάλι των εργαλείων μας, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πόσο γραφική ομάδα αποτελούσαμε και πόσο παράξενους και ύποπτους θα μας θεωρούσε το μάτι ενός τρίτου που τυχαία θα περνούσε κοντά μας».