L’agonia della pace roman pdf indir

Stefan Zweig (1881-1942), Yahudi asıllı Avusturyalı bir yazardı. Seçkin bir Avusturyalı yazar ve geçen yüzyılın başında Avrupa'nın en önde gelen yazarlarından biri olan Tolstoy, Dostoyevski, Balzac ve Roman Rolland gibi ünlü yazarların hayatlarıyla ilgili kapsamlı çalışmalarıyla ünlüydü. bu ünlü ünlülerin hayatları Stefan Zweig birçok oyun, roman ve makale yazmıştır. Otobiyografik eseri "Dünün Dünyası" intiharından sonra kendisine yayınlandı. Naziler Almanya'da iktidara geldikten sonra İngiliz vatandaşlığını aldı. 1940'tan beri Güney Amerika'da hareket halinde yaşıyor. Ünlü romanları arasında: Bir Kadının Hayatında 24 Saat ve Dünyanın İnşa Edicileri, Yazık Olsun.Stefan, çöküşe tanık olurken hayattan kurtulmaya karar verdi. Dünya barışı ve İkinci Dünya Savaşı'nın belası Korkusuzca yaptım ve misafirperverliği ve bakımı için intihar ettiği Brezilya hükümetine teşekkür etmeyi unutmadım. Stefan Zweig ve ikinci karısının yatak odasına girdiği ve bir anda onlarca uyku hapı yuttuğu ve şefkatle kucakladığı ve kucaklaştığı ilk karısına yazdığı bir mektubun da içinde olduğu bir veda mektubu.Ertesi gün evin hizmetçileri içeri girdi. Yatak odasına geç kaldıkları için yazarı bulmak için geç kalmışlardı ve karısı ölmüştü.Sonsuz bir kucaklama içinde ve telaşa kapılmadan yazar, şımartılmış köpeğine büyük bir doz hipnotik vermeyi unutmamış, o da sırayla uyumuş. yatak odası kapısının önü.

L’agonia della pace roman pdf oku ve indir Stefan Zweig

Come Sorrento per Gor’kij, allo stesso modo nei primi anni l’Inghilterra non rappresentò per me un luogo di esilio. Anche dopo la cosiddetta rivoluzione e il tentativo seguente dei nazisti di impossessarsi del paese con un colpo di mano e l’assassinio di Dollfuss, l’Austria non aveva cessato di esistere. L’agonia della mia patria sarebbe durata ancora per quattro anni. Avrei potuto tornare in qualunque momento, non essendone stato né esiliato né bandito. I miei libri giacevano indisturbati nella mia casa di Salisburgo, io possedevo ancora il mio passaporto austriaco, l’Austria era ancora la mia patria e io ne ero ancora un cittadino a tutti gli effetti. Non mi trovavo ancora nell’orrenda condizione dell’apolide, che non è possibile da spiegare a qualcuno chenon l’abbia sperimentata di persona, quella sensazione logorante di avanzare a tentoni nel vuoto con gli occhi aperti sapendo che in ogni momento si può essere scacciati dovunque si metta piede. E non ero che all’inizio! In ogni modo quando scesi a Victoria Station alla fine del febbraio del 1934 si trattò di un arrivo del tutto differente: si guarda con occhi diversi una città in cui si è deciso di vivere rispetto a quella dove si giunge come ospite di passaggio. La durata del mio soggiorno londinese mi era sconosciuta. L’unica cosa che contava per me era dedicarmi nuovamente al mio lavoro e proteggere la mia libertà, quella interiore come quella esteriore. Non acquistai una casa – ogni possesso implica un vincolo –, ma affittai un modesto appartamento sufficiente appena per stipare in due librerie quei pochi libri ai quali non ero disposto a rinunciare e per sistemarvi una scrivania; insomma, tutto quello di cui un uomo di lettere ha bisogno. A dire il vero non c’era spazio per fare vita sociale,ma preferivo vivere in un contesto circoscritto per poter poi essere libero di viaggiare di quando in quando. Il mio stile di vita si ispirava già allora, in modo inconsapevole, al principio della provvisorietà invece che della stabilità.